Op het moment dat ik deze blog schrijf, woedt de Coronacrisis wereldwijd. Ik behoor tot de groep van mensen die in hun kot moeten blijven en dat doe ik dan ook heel plichtsbewust. Dat geeft natuurlijk veel tijd om na te denken en om te schrijven. Deze tekst is daar zo een voorbeeld van. Ik deel graag mijn verhaal en inzichten. 

Donderdagavond 12 maart: de regering kondigde aan dat vanaf maandag de scholen zouden sluiten. Oh My God! Dit had ik niet verwacht. In de krokusvakantie vroeg mijn 16-jarige pluszoon nog wat het ergste zou zijn dat er kon gebeuren als het Coronavirus tot bij ons kwam. Ik grapte toen: “Dat ze de scholen gaan sluiten en jullie hier wéken thuis gaan zitten!” En nu was het zover… Ik kon het haast niet geloven en dat bedoel ik niet in de positieve zin. De krokusvakantie was nog maar net voorbij en binnen enkele weken zou het alweer paasvakantie zijn. En nu kwamen daar zomaar 3 volle weken bij… weken van rondhangende tieners die zich vervelen, van het ene schermpje naar het andere, zonder de mogelijkheid om naar vrienden te gaan, om te gaan bowlen of een escape room te doen. Dit voelde eigenlijk wel als een escaperoom, maar zonder duidelijke handleiding en zonder duidelijke eindtijd. Wat als we hier ook de code moeten kraken? Het spel is over en je mag terug naar buiten als je er de nodige lessen uit geleerd hebt… Oké, dat leek me wel een uitdaging die ik wilde aangaan. 

Enkele dagen nadat dat de scholen dicht gegaan waren, werden de maatregelen nog verder verscherpt en was het duidelijk: #blijfinuwkot! De eerste dagen schuimde ik vele nieuwssites af. Ik wilde er zoveel mogelijk over lezen zodat ik er een duidelijker zicht op had. Begin dit jaar waren we heel deze Coronacrisis nog aan het minimaliseren tot een gewoon griepje en amper een paar maanden later legde heel deze crisis ons land plat. Ik wilde weten of dit niet allemaal overdreven was. Naar mijn mening moesten ze eerder de ouderen en kwetsbare groepen isoleren, want je kan perfect besmet zijn zonder het te weten. De zieken isoleren is dan niet echt doeltreffend. Maar door verschillende artikels te lezen, begreep ik het principe van #flattenthecurve. Wat ik mij nog meer realiseerde, was dat ik helemaal niets kon veranderen aan de hele situatie. Integendeel, hoe sneller ik ze kon accepteren, hoe beter ik ermee kon omgaan. Mijn gevoel van machteloosheid maakte plaats voor begrip en respect. Elke dag groeide mijn respect voor de experten die ons door deze crisis loodsen. 

Als life coach en plusouder coach zei ik al mijn afspraken af, dus ook geen afspraken meer met vrienden, geen fysiek contact met onze ouders, andere oudere mensen of kwetsbare groepen. We respecteerden de #socialdistancing in de winkel waar we twee keer per week onze verse producten gingen halen. 

Normaal gezien ben ik iemand die graag regels opstelt. Dat zit in mijn persoonlijkheid. Ik hou van structuur en regelmaat, zeker als de kinderen bij ons zijn. We hebben afspraken rond bedtijd, schermtijd, huiswerk en eten. Maar sinds de #lockdown zit ik in mijn stress-profiel, waar ik – raar, maar waar - geen regels meer nodig heb. Sindsdien leven we volgens ons eigen bioritme. We staan op wanneer we wakker worden (zonder wekker), we ontbijten samen, de kinderen houden zich bezig met schoolwerk, terwijl ik zelf ook wat werk probeer te doen. Nadien doen we samen klusjes in de tuin: bladeren opruimen, het terras kuisen, onkruid uitdoen, het kruidentuintje proper maken, enz. De schermpjes worden vrijwillig ingeruild voor de tuin! Wie had dat ooit gedacht?! Het prachtige weer zal daar ook wel voor iets tussen zitten. We hebben natte en donkere wintermaanden gehad en sinds de lockdown is er elke dag een stralende zon. Wat een zaligheid! Het is koffiedik kijken over hoelang deze maatregelen gaan duren. De enige zekerheid die je hebt, is hier en nu. Ik voel me gezegend dat ik mij niet direct financiële zorgen hoef te maken en ik laat het allemaal op mij afkomen, net zoals de kinderen het mij voordoen. We zien wel wat vandaag brengt. 

Vroeger maakte mijn man of ik het eten klaar en riep iedereen om aan tafel te komen. Nu we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, roepen we iedereen om er samen aan te beginnen. Ik geef iedereen een opdracht en ze lijken het zelfs leuk te vinden. Ze willen zelfs leren koken! Zo krijgen ze op een heel andere manier veel levenservaring mee. 

Dat doet me terugdenken aan mijn eigen kindertijd. Toen ik 14 jaar was, werd mama geopereerd aan hernia in de rug. Ze moest een tijdje in het ziekenhuis blijven en nadien nog een tijdlang platliggen thuis. Ik herinner me dat papa mij bij hem riep in zijn bureau en mij uitlegde dat ik nu veel taken van mama moest overnemen. Hij gaf mij de nodige instructies om spaghetti te maken: “Vul een grote kookpot met water tot ongeveer 3/4^de, zoek spaghetti in de voorraadkast en neem daaruit ongeveer 300gr. Dan neem je een paar wortelen die je mag schillen en dan kom je terug voor meer instructies.” Geweldig... Toen heb ik alles geleerd wat een huishouden nodig heeft. Toen mama terug thuis was, heeft ze mij leren strijken vanuit de zetel. Ze mocht en kon niet rechtstaan, dus moest ze alles uitleggen. Natuurlijk had ik het haar al vaak zien doen, dus dat hielp wel. Als ik terugkijk op die periode ben ik heel dankbaar. Ik heb toen zoveel geleerd dat ik snel zelfstandig was en op mijn eigen benen stond. 

Die levenservaringen wil ik ook aan onze kinderen meegeven. En nu is het ideale moment! De kinderen moeten mee koken, stofzuigen en in de tuin werken. Naast de dingen die ze daarvoor ook al deden natuurlijk, zoals de tafel dekken en afruimen, afwasmachine leegmaken, hun bed opdekken en kamer opruimen. Maak van deze periode dankbaar gebruik om je kind in te schakelen in het huishouden. Win-win! En geloof me, het is veel gemakkelijker om een lagere school kind te betrekken dan een puber ;-). 

Mijn jongste zoon, die 11 jaar is en in het 6^de leerjaar zit, moest als huiswerk de WC kuisen en daarvan een grappige foto doorsturen naar de juf. Ik gaf hem de juiste producten en instructies. Ik keek toe en stuurde bij waar nodig. Nadien was ik trots op hem. Ik vraag me oprecht af hoeveel kinderen dat echt zelf zullen gedaan hebben. Maar al te vaak nemen we het als ouders over, omdat we dat sneller, beter en properder kunnen. Natuurlijk! Wij hebben dat al 1000 keer gedaan en die kinderen nog nooit. Maar als we onze kinderen zelfvertrouwen willen geven, dan moeten we hen regelmatig uit hun comfortzone halen en hen nieuwe dingen zélf laten doen. Dat vraagt van ons als volwassenen de nodige portie tijd en geduld, iets wat schaars was in het pre-Corona-tijdperk, maar het loont zeker en vast op lange termijn. “Geef een man een vis en hij heeft eten voor één dag. Leer een man vissen en hij heeft eten voor heel zijn leven.” (Chinees spreekwoord)

Toen ik samen met de kinderen het terras aan het kuisen was onder een stralende zon, genoot ik van die quality time. Het is een cliché, maar geluk zit in de kleine dingen. Samen gaan wandelen, samen naar de winkel gaan, samen naar Netflix kijken ;-). Als je aan iemand vraagt wat de belangrijkste dingen zijn in zijn of haar leven, dan hoor je bijna altijd de partner of kinderen op nummer 1 staan. En als je dan zou kijken naar hoeveel tijd je daaraan besteedt in verhouding tot het werk, dan is dat vaak bedroevend weinig. Het gezin, de relatie is vaak een vanzelfsprekendheid geworden waarin we niet veel tijd meer investeren. En met tijd bedoel ik dan oprechte aandacht. Het is altijd druk, druk, druk. We hebben alles wat we nodig hebben en toch zitten we vaak te zeuren over onbenullige details. Het is in tijden zoals deze dat we dat opnieuw beseffen. Waar ik mij vorige week nog druk over maakte, is vandaag een bijkomstigheid geworden. 

Hoe harder ik er nu van geniet, hoe meer ik naar manieren zoek om dit ook in het post-Corona-tijdperk te kunnen blijven doen. Straks zitten we weer in die verdomde ratrace en kijken we met heimwee terug naar deze tijd, waarin we zonder schuldgevoel konden genieten van vrije tijd. Ik neem me voor om elke zondag iets te doen met het gezin. Het maakt niet uit wat, maar we moeten het wel samen doen: wandelen, fietsen, bowlen, een escape room ;-). 

Ik genoot ervan om even te vertragen. Alle projecten waar ik vroeger mee bezig was, zijn tot stilstand gekomen. Alle treinen zijn gestopt. Nu krijg ik de tijd om na te denken over de essentie van het leven. Deze periode nodigt uit tot verstilling en bezinning. Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn en wat wil ik niet meer doen? Wat past echt bij mij en wat is bijzaak geworden? Waar krijg ik energie van? Wat zuigt mijn energie weg? Welke treinen ga ik na deze crisis terug opstarten en welke niet meer? Misschien zijn sommige treinen aan renovatie of innovatie toe of moeten er wat wagonnetjes afgekoppeld worden. Ik zie mensen starten met nieuwe hobby’s. Deze opportuniteit krijgen we nooit meer. Misschien gaan we hier later op terugkijken als het beste wat ons ooit is overkomen… Door het stil te maken en alleen te zijn met mezelf, wordt het duidelijker. Wat als ik met niets of niemand rekening moet houden? Ja, dan weet ik het wel. 

Als vanzelf borrelt de goesting op om bepaalde zaken aan te pakken. En ja, ook bepaalde relaties worden in vraag gesteld. 

In het najaar waren we met de kinderen naar de musical 4045 gegaan. Dat is mijn manier om de kinderen wat cultuur en geschiedenis bij te brengen, want een museum is aan mij niet besteed. Het was een ongelofelijke ervaring, een primeur voor de musical wereld! Ik nam mij toen voor om ook naar Daens te gaan kijken. Dat was iets voor het voorjaar. Er was nog tijd genoeg en ik schoof het op de lange baan. Iets wat vroeger zo evident was, is nu niet mogelijk. Ik weet wel dat deze Coronacrisis ooit voorbij zal gaan en ik hoop dat we onze kans nog zullen krijgen, maar ik besefte dat ik niets mag uitstellen. Deze crisis brengt ook heel wat leed met zich mee. Elke dag sterven er mensen aan Corona. Het gaat niet meer lang duren of er sterft iemand in mijn nabije omgeving. Heb ik dan alles gedaan en gezegd wat nodig was? Ik voel het verdriet terug bovenkomen van 7 jaar geleden, toen papa plots aan een hartfalen gestorven is. “Stel niets uit en geniet” waren toen mijn woorden op zijn begrafenis. Dit inzicht mag nog eens herhaald worden. 

Ook de natuur geniet van de rust. Her en der worden foto’s gepost over dolfijnen in een haven en helder water in Venetië. De lucht in de steden is veel minder vuil dan pre-Corona. De natuur herademt. Maar voor hoelang? Alleen als deze crisis lang genoeg duurt, gaan we op zoek naar een andere manier van leven. Ik zag een reportage op TV waarin duidelijk werd dat de beestenmarkten in Azië nog steeds verdergezet worden. De meest exotische diersoorten zitten er allemaal bijeen, niet immuun voor elkaars virussen. Ze worden er mishandeld en/of geslacht en dat allemaal voor bijgelovige toeristen die hiervoor betalen. Ik werd er boos en verdrietig van. Ik voelde mij machteloos. Hier kan ik niets aan veranderen. Ik beloof plechtig dat ik altijd eerbied en respect zal tonen voor de natuur en voor dieren. 

De natuur is voor mij altijd al een inspiratiebron geweest. Met de regelmaat van de klok kan de natuur scheppen, groeien, opruimen en loslaten wat niet meer dient, alsof het niets is. Daar kunnen wij, mensen, nog veel van leren. Het maakt mij nederig. 

Ik ben op een of andere manier dankbaar voor wat er gebeurt, dankbaar dat ik terug de echte waarden van het leven inzie, dankbaar dat ik zonder schuldgevoel mag genieten van mijn gezin en dat iedereen rond mij gezond en gelukkig is. Ik ben dankbaar voor de opportuniteiten die nu zichtbaar worden en die ik kan grijpen. 

Ik ben heel dankbaar dat er heel wat mensen zijn, die zich elke dag inzetten om dit land draaiende te houden, de helden van vandaag. Ik wens dat zij zich waardevol voelen en beloond worden voor hun inzet en toewijding. #mercivanuitonskot

Deze bijzondere tijden nodigen uit om het anders aan te pakken. Niet voor even, maar structureel. Wat kan ik doen om nadien niet weer te hervallen in de dagelijkse beslommeringen? Hoe kan ik deze inzichten omzetten naar duurzame en blijvende verandering? De eerste stap was het inzicht opdoen. De tweede stap is dat inzicht omzetten naar actie, elke dag opnieuw, zodat het na enkele weken en maanden een nieuwe gewoonte is geworden. Ja, dat gaat lukken. En hopelijk gaat dan de deur van de escape room naar buiten weer open… 

Hoe de wereld eruit zal zien in het post-Corona-tijdperk, dat weten we nog niet. Maar één ding staat vast: 

#staysafe #samentegencorona